Dusza

Dusza rodzi się w ciele, którego sobie nie wybrała. Przestraszona i bezbronna zaczyna patrzeć na świat, którego również nie wybierała, poznaje i uczy się go.
W pewnym momencie, po szeregu eksperymentów, dusza zaczyna rozumieć, że sama może ten świat kreować. Wciąż przerażona dusza próbuje wielu podstępów i sztuczek aby przetrwać i jakoś się urządzić w tych obcych dla niej warunkach.
Dusza próbuje być lubiana przez innych.
Dusza bardzo boi się fizycznego cierpienia, ciągle stara się czymś zająć.
Dusza żyje w ciągłym napięciu.
Te warunki są dla niej obce a jednak udaje, że jest jej tutaj dobrze.
Dusza nie lubi hałasu ale nie daje poznać po sobie tego, że on jej przeszkadza.
Wszyscy wiedzą, że dusza jest emigrantem z innej krainy i że bardzo tęskni za domem rodzinnym.
Dusza jest samotna mimo tego, że przebywa wśród innych dusz.
Aby nie myśleć o tym jak jest jej tutaj źle, dusza organizuje sobie różnego rodzaju przyjemności.
Dusza próbuje oszukać innych i siebie, że wszystko jej się należy. Tak naprawdę należy jej się tylko jedna miska zupy dziennie, kilka kromek chleba i woda do picia aby mogła przeżyć w tym ciele.
Dusza próbuje uciec przed swoim przeznaczeniem. Dobrze wie, że nie ucieknie, bo nie ma dokąd i że nie uniknie sprawiedliwości, nawet po tzw. śmierci.
Z jakiegoś powodu dusza nie może znieść faktu, że historia o śmierci jest zmyślona.
Dusza żyje chwilą, nie myśli o przyszłości.
Dusza ma słabą wyobraźnię, wydaje się jej, że chwila trwa długo.
Tylko w sytuacjach gdy ktoś wygarbuje jej skórę drewnianym kijem, dusza trzęsie się ze strachu. Wtedy boi się tego co będzie.

Oceń ten przepis: